Jesień przychodzi w szacie złocistej,
Liście spadają, tańcząc w wietrze lekko,
W sercu domu płonie ogień w kominku,
W jego blasku świat zdaje się być cieplejszy.

Przy oknie deszcz w rytmie melodię gra,
Ale w środku ciepło, spokój i bezpieczeństwo,
Kubek herbaty paruje, roznosząc wonie,
Migoczące światło ognia rysuje cienie.

Kocyk na kanapie, książka w ręku czeka,
Dźwięk drewna w ogniu, śpiewającego pieśń,
Jesień za oknem zimno przynosi,
Lecz w sercu domu, ciepło i spokój króluje.

W tym czasie roku, kiedy dni są krótsze,
Kominek staje się sercem naszego świata,
A herbata, gorąca, z miodem czy cytryną,
Dodaje sił, otula, przynosi ulgę.

Jesień to czas refleksji, spokoju, melancholii,
Ale też ciepła, bliskości, wspólnych chwil przy kominku,
W otoczeniu bliskich, w blasku płomieni,
Odnajdujemy magię, która jesień w sercach rozpala.

Za oknem liście w złocistym tańcu,
W wirze wiatru, w szeptach pod chmurami,
A w sercu czuję ten sam zmierzch lat,
Jesień życia, gdy dni stają się krótsze, cichsze.

Kolory świata palą się w ogniu,
Złoto, burgund, brąz w harmonii grają,
Tak jak wspomnienia, które w sercu tkwią,
Blaskiem minionych chwil się rozświetlają.

Krople deszczu na szybie mówią mi,
O ulotności, co przemija, przewija,
Widzę w nich lata, które minęły,
Jak deszczowy strumień, co do morza spływa.

Lecz jesień życia to nie tylko łza,
To czas refleksji, mądrości i spokoju,
Za oknem jesień, w sercu też ona trwa,
Ale z nadzieją patrzę w horyzontu kres.

Kiedy liście opadną, zimno wtuli się w świat,
Wiem, że za chmurami, w sercu moim,
Wciąż płonie iskra, co nie gaśnie lat,
Niosąc ciepło i miłość w każdym dniu.