Potok myśli płynie, jak rwąca rzeka,
Nie zatrzymuje się, nie zna spoczynku.
Obraz za obrazem, słowo za słowem,
Wirują w głowie, jak liście na wietrze.

Myśli, co budują świat wewnętrzny,
Pełen marzeń, obaw, pragnień skrytych.
Wspomnienia mieszają się z przyszłością,
Tworząc krajobraz chwil nieuchwytnych.

Czasem łagodne, jak strumień po deszczu,
Czasem burzliwe, jak fale na morzu.
Niosą odpowiedzi i pytania bez końca,
Podpowiadają ścieżki, lecz często bez celu.

Potok myśli to śpiew duszy niespokojnej,
Co szuka sensu w codzienności gwarze.
To szept intuicji, co rodzi się w ciszy,
Gdzie serce mówi językiem bez słów.

Chciałbym zatrzymać choć jedną chwilę,
Złowić te myśli, co przychodzą i znikają.
Lecz jak uchwycić wiatr w dłoniach,
Gdy potok płynie, nieznoszący przestojów?

Potok myśli – to my sami, w głębi istnienia,
W wiecznej podróży przez światy ukryte.
To woda życia, co przez nas przepływa,
Oczyszczając duszę, unosząc nas dalej.