W sercu osiedla stoi dumnie, biel jego ścian lśni,
Dom nasz, perła wśród domostw, oaza spokoju i blasku dni.
Tworzą go nie tylko mury, lecz miłość, marzenia, wspólne chwile,
To tu każdy powrót cieszy, gdzie serca nasze w spokoju bytują, nie błądzą na mile.
Otoczony ogrodem, dziełem rąk - mojej żony, i troszkę moich
Gdzie każdy kwiat, każdy listek, opowieść snuje o radości bez granic, bez końca.
Róże w swym majestacie, narcyzy delikatne, tulipany w kolorach tęczy,
Tworzą krajobraz, gdzie każdy kąt to dzieło sztuki, gdzie natura z miłością się plecie.
Oranżeria, nasz zimowy ogród, pełen zieleni i światła,
To tutaj czas zwalnia, a my odpoczywamy, jakby świat zatrzymał się w kadrze złotym, co trwa.
Wśród kwiatów i krzewów, w cieple szklanych ścian,
Rozkwitają marzenia, a spokój serce ogarnia, cichy, jak letni wiatr.
Wieczorem, gdy światło dnia gaśnie, a nocne niebo gwiazdami lśni,
Pergole rozświetlają się lampkami, tworząc scenę niczym z bajki, gdzie magia króluje, gdzie cisza śpiewa nam pieśni.
W tym domu, gdzie miłość mieszka, gdzie każdy krok, każdy gest ma swoją wagę,
Czujemy się bezpieczni, kochani, szczęśliwi - to tutaj nasze serca znajdują swój prawdziwy azyl, swoją przystań, swój domowy raj.
Tak stoi nasz dom - nie tylko budowla, ale przystań dla dusz,
Gdzie każdy dzień to dar, każda chwila wspólna - to nasz życia kurs.
W jego ramionach odnajdujemy spokój, radość i siłę do życia,
To tu, wśród bieli murów i barw ogrodu, bije serce naszego domu - w harmonii, miłości, w pełni szczęścia.
Kategoria: Ogólne
-
Dom
-
Smutek
W sercu ciężar, w duszy cień,
Smutek to uczucie, co skrada się niepostrzeżenie.
Niczym mgła jesienią, otula świat szarą zasłoną,
Zabiera kolory, zostawia jedynie monochromię emocji.
Echo kroków w pustym domu, jak przypomnienie,
Że czasem samotność głośniejsza niż tłum.
W oczach łzy, niczym perły, co spływają cicho,
Rysując na twarzy mapę niewypowiedzianych słów.
Smutek to rzeka, co w sercu swoje koryto drąży,
W jej nurtach wspomnienia, co nie dają spokoju.
To walka z cieniem, co za nami podąża,
Cichy towarzysz, co przychodzi bez zapowiedzi, bez wołania.
Ale w każdym smutku kryje się iskra nadziei,
Że po deszczu wzejdzie słońce, po burzy spokój nadejdzie.
W każdej łzie odbicie światła, w każdym westchnieniu szansa,
Że smutek, choć gościem niechcianym, nie zostanie na zawsze.
-
Depresja
W mroku myśli, gdzie światło dnia nie dociera,
Gdzie echo sukcesu niczym cień, co kłamie.
Depresja to ciemność, co duszę okrywa,
Niezrozumienie – jak nóż, co w serce się wbija.
Partnerka obok, a jednak tak daleko,
Niewypowiedziane słowa tworzą mur nieprzenikniony.
Pech ciągnie za sobą, niczym cień, co nie odstępuje,
W życiu pełnym trosk, gdzie szczęście jest tylko szeptem, ułudą.
Sukces i szacunek, niczym złoto – błyszczą, lecz nie grzeją,
W oczach innych wielki, a w swoich – tylko cień.
Niedoceniony, nieszczęśliwy, choć tłum wokół święci,
W sercu pustka, echo, co wybrzmiewa w samotności.
Słabość w klatce piersiowej, ciężar nie do uniesienia,
Myśli o końcu, ostatecznym wyzwoleniu, krążą blisko.
Depresja – ta niema opowieść, gdzie słowa tracą sens,
Gdzie nawet w tłumie jesteś sam, a sukces smakuje jak cierń.
Lecz pamiętaj, w mroku najciemniejszym, zawsze jest świt,
Choć ciężko uwierzyć, gdy serce w rozpaczy tonie.
Szukaj światła, choćby najmniejszego promyka,
Bo życie to więcej niż ciemność, to walka, to nadzieja, co wciąż kryje się w Tobie.
-
Radość
Radość jak ptak, co w niebo wznosi swój lot, Śpiewem swym niebieskie przestrzenie wypełnia. W sercu bije jak melodia skrzypiec w noc, Rozjaśniając ciemności, rozgrzewając duszę. Jest jak promień słońca, co w ciepłe dłonie wpada, Rozświetlając twarze, rozśpiewując serca. W jej objęciach czas zatrzymuje swój bieg, A życie staje się jak bajka, jak sen. Radość to tańczące liście, w powiewie wiatru, To kwiaty, co wiosną tryskają barwami. To uśmiech dziecka, co śpiewem swym wzgórza porusza, I głosy, co w jedności śpiewają pieśń. Jest jak strumień, co przez doliny płynie, Niosąc radość, życie, nadzieję. W jej nurtach odnajdujemy siłę, odnajdujemy spokój, I wiemy, że każdy dzień, z nią w sercu, jest darem. Radość to dar, który warto pielęgnować, Niech rośnie jak kwiat w ogrodzie naszej duszy. Niech budzi się z każdym świtem, niech budzi się z każdym dniem, Bo w jej blasku odnajdujemy sens, odnajdujemy życia smak.
-
Konrad – Małe Cudeńko
Małe cudeńko w ramionach śpi, Ziarenko życia, marzenie spełnione. Wyczekane, upragnione, sercem kochane, Dar niebios, który światu się uśmiechnął. Twoje dłonie, małe jak płatki róż, Ściskające palec, jakby świat cały. Twoje oczy, pełne cudu i tajemnicy, Widzące pierwszy raz świat, jaki cudowny. Światło twojego uśmiechu rozświetla czarne noce, Twój płacz, jak dzwonek w duszy, przypomina, że jesteś. Twoje westchnienie, jak szept aniołów, Przypomina, że życie jest darem, który trzeba pielęgnować. W twoich kroplach łez, cały ocean marzeń, W twoich snach, cały wszechświat, do odkrycia gotowy. Jesteś jak promyk słońca, co rozświetla ciemny świat, Jesteś jak gwiazda na niebie, niezmierzony skarb. Małe cudeńko, kochane, wyczekane, Twoje imię na ustach, jak modlitwa codzienna. Twoje ramiona, jak schronienie przed burzami, Twoje serce, jak skarb, który trzymam w dłoniach. Niech życie toczy się dla Ciebie jak rzeka, Pełna przygód, miłości, cudów na każdym zakręcie. Niech każdy dzień będzie dla ciebie nowym świtem, Małe cudeńko, ukochane, w naszych sercach zawsze świeć.
-
Dorotka – nasza szefowa
Dorotka, nasza kliniki duma, światło w mroku,
To ona wnetrze to urządziła, z sercem każdy kąt.
Przytulność i piękno, w każdym detalu czuć troskę,
Dzięki niej pacjenci czują się, jakby znaleźli domu port.Nie tylko wystrój, lecz jakość usług ma na względzie,
Obsługa na najwyższym poziomie, to jej codzienna misja.
Wiedza i umiejętności personelu pod jej skrzydłami rosną,
A sprzęt? Najwyższa klasa, by bezpieczeństwo było zawsze z nami.Dorotka, naszej kliniki strażnik, zawsze czujna, zawsze bliska,
W jej rękach klinika kwitnie, rozwija się, wciąż pięknieje.
Pacjenci czują się zaopiekowani, w atmosferze ciepła i miłości,
To ona stworzyła miejsce, gdzie strach przed dentystą znika, z daleka ucieka.Dzięki jej pracy, klinika nasza to więcej niż leczenie,
To przestrzeń, gdzie każdy może znaleźć spokój i ukojenie.
Dorotka, nasza kierowniczka, sercem wszystko to tworzy,
By klinika nie tylko leczyła, ale i serca zdobywała, i marzenia spełniała.
-
Pani Ania
Pani Ania, menadżerka naszej kliniki, Serca biją mocniej, gdy wchodzi do pokoju. Z pacjentami rozmawia, jak ze starymi przyjaciółmi, Humor jej broń, rozwiewa wszelkie obawy mroku. Choć czasem trudna w relacjach, niczym burza letnia, Przez chmury jej charakteru przebija słońca blask. W każdym słowie, każdym geście, tkwi troska nieskończona, Dzięki niej klinika nasza jest jak bezpieczna przystań, jak domowy las. Z pacjentami jak z rodziną, traktuje każdego z osobna, Pełna zrozumienia, cierpliwości, w każdym słowie serdeczność tkwi. W jej obecności lęk odchodzi, humor wraca, serca rosną, Pani Ania to gwarancja, że u dentysty strach się rozmywa, z dala tkwi. Wielka jest jej rola, choć nie zawsze widoczna na pierwszy rzut oka, Menadżerka z powołania, sercem każde zadanie dotyka. Dzięki niej każda wizyta to nie tylko leczenie, ale i spotkanie, Gdzie lęk ustępuje miejsca uśmiechowi, a klinika staje się miejscem, gdzie każdy chce wracać.
-
Agnieszka
Agnieszka, strażniczka uśmiechu, w różowy fartuch odziana, W gabinecie, gdzie czasem lęk się zjawić ma. Jej dłoń pewna, wzrok łagodny, serce otwarte, W trudnych zabiegach to ona jest moim wsparciem, moją kartą. W chaosie dnia, wśród narzędzi stali blask, Jej obecność uspokaja, jak ciepły, letni deszcz. Z każdym gestem, każdym słowem, daje siłę, daje czas, By pacjent czuł się bezpiecznie, jak w spokojnej, cichej przystani. Serdeczność jej jak latarnia, co prowadzi przez burzliwe fale, W jej obecności lęk się rozpływa, a spokój wraca na twarze. Dbałość, z jaką otacza każdego, kto progi gabinetu przekracza, To dar nieoceniony, w pracy jej znaczenie ma wielką wagę. Agnieszka - nie tylko asystentka, ale strażnik każdego uśmiechu, W jej rękach komfort i spokój, w jej sercu empatia i troska. Dzięki niej każdy zabieg to droga, którą łatwiej przejść, Za serce, co pacjenta otacza, dziękuję Ci, Agnieszko, każdego dnia.
-
Zespół
Wśród papierów, ekranów blask, w codzienności wir, Gdzie współpracownicy niczym żeglarze wśród fal. Łączy nas wspólny cel, marzenie o sukcesu brzeg, W pracy nasza siła, razem tworzymy ten dzieł cały szlak. Ręka podana w potrzebie, uśmiech w trudnej chwili, Jak latarnia morska, co drogę w ciemności wskazuje. Każdy z nas inny, lecz w harmonii siła, W zespole naszym każda trudność mniejsza, każdy problem zniknie. Porozumienie wzroków, gestów cicha rozmowa, W pomocy naszej siła, co góry przenosi. Wspólny wysiłek to most, co do celu prowadzi, Gdzie sukces nie jest już tylko marzeniem, a staje się faktem. Współpracownicy - bracia i siostry w dążeniu do celu, W ich obecności siła, co każdą burzę przetrwa. Dzięki nim praca to nie tylko obowiązek, lecz przygoda, Gdzie każdy dzień to krok bliżej do wspólnie marzeń spełnienia.
-
Tęsknota
W sercu cisza, w duszy łka, Gdzieś za horyzontem, w dal się zlewa. Tęsknota szepta, woła ciągle: "Wróć", W każdym kącie, w każdym słowie, w szeptach wiatru. Pustka w sercu, echo w pustej sali, Z każdym krokiem, każdym tchnieniem, coraz bliżej, A jednak daleko, jak gwiazdy, co w nocy świecą, Niedostępne, choć na wyciągnięcie ręki. Wspomnienia tańczą, jak liście w jesiennej porze, Każdy obraz, każda chwila, jak cenny skarb, Głos, który kiedyś był blisko, teraz zagubiony, W labiryncie czasu, gdzieś między "było" a "jest". Tęsknota to most, co łączy, co dzieli, To siła, co pcha naprzód, choć serce w miejscu stoi, To nadzieja, co świeci, jak latarnia w mroku, Co prowadzi przez burzę, do bezpiecznej przystani. O tęsknocie piszę, wers za wersem, linijka po linijce, W sercu nadzieja, że gdzieś tam, po drugiej stronie, Tę samą tęsknotę czujesz, w pustce swego serca, I że ten most, co nas dzieli, kiedyś nas połączy.