Zaufanie jak cichy, lekki wiatr,  
Płynie niepostrzeżenie, gdzie serca są brat.  
W szeptach liści, w szumie drzew,  
Znajduje ukojenie, gdy dłoń w dłoń wpleciesz.  

To nić niewidzialna, co łączy ludzkie dusze,  
Delikatna i krucha, jak poranna rosa na kwiatach puszczy.  
Wzrasta powoli, z każdym wspólnie spędzonym dniem,  
Kwitnie w sercu, gdzie miłość i szacunek są jej ziemią.  

Ale zaufanie to także przepaść głęboka,  
Gdy zdrada je skrzywdzi, w sercu zostaje posoka.  
Tak łatwo je stracić, jak piasek przez palce przesypać,  
I choć trudno odzyskać, warto każdy wysiłek w to włożyć, by naprawić.  

Bo zaufanie to dar bezcenny, skarb nieoceniony,  
To fundament, na którym buduje się więzi, miłość nieograniczona.  
Niechaj więc pielęgnujemy je jak najcenniejszy klejnot,  
Aby w naszych relacjach zawsze było jak latarnia morska – jasne i silne, nawet w najciemniejszy świt.