Spokój – cichy towarzysz w chaosu krainie,
Jak delikatny wiatr, co w liściach ginie.
Nie krzyczy, nie walczy, nie pragnie uwagi,
Jest jak poranna rosa, co znika powoli, lecz zostawia ślady.

W jego objęciach czas płynie inaczej,
Chwile smakują, jakby były bogaczem.
Serce bije spokojnie, bez drżenia i lęku,
Myśli są lekkie, jak chmury na niebie .

Spokój to oddech głęboki w środku burzy,
Światło w mroku, co w sercu się rozchmurzy.
To szelest książek, to wieczorny spacer,
To cisza, która mówi więcej niż tysiąc frazesów.

Jest w nim ukojenie, nadzieja i siła,
Jak kołysanka, co duszę uskrzydla.
Bo spokój to dar, niełatwy do zdobycia,
Lecz w jego ramionach odnajdujesz sens życia.