Fanatyk – człowiek o oczach jak ogień,  
W jego sercu jedna prawda, a reszta to ogłupienie.  
Nie słucha, nie pyta, nie szuka sensu,  
Bo wszystko już wie, wszystko ma w jednym wierszu.  

Jego myśli jak rzeka, co płynie prosto,  
Nie skręca nigdy, choćby świat pękł w pół.  
Nie dostrzega inności, nie słyszy głosów,  
Bo w jego umyśle jest tylko jeden losu wzór.  

Fanatyk nie widzi barw, tylko czerń i biel,  
Nie szuka zrozumienia – on już wszystko wie.  
Każdy, kto myśli inaczej, to wróg do pokonania,  
Bo w jego świecie nie ma miejsca na rozważania.  

Niebo jest tylko jedno, prawda jedna święta,  
Nie ma dyskusji, nie ma pytań – jest jego sentencja.  
Fanatyk nie pyta o drogę, nie patrzy pod nogi,  
Bo idzie na oślep, choćby miał być przyczyną wielkiej pożogi.  

Zaciśnięte pięści, zamknięte serce,  
Krzyk, co przerywa ciszę i wbija ciernie.  
Nie dostrzeże dłoni, co chce podać wsparcie,  
Bo w jego świecie wszyscy są w "obcym" obozie.  

Ale fanatyk nie rodzi się z gniewem,  
To strach przed światem go zmienia w żołnierza idei.  
Z wątpliwości buduje mur, z lęku – twierdzę,  
A miłość? Miłość dla niego to słabość bez twierdzeń.  

Nie bądź fanatykiem – bądź człowiekiem w drodze,  
Bo droga jest zmienna, zmieniają się też przechodnie.  
Pytaj, szukaj, słuchaj – w tym jest siła,  
Bo świat jest zbyt duży, by jedna prawda wystarczyła.