W sercu ciężar, w duszy cień,
Smutek to uczucie, co skrada się niepostrzeżenie.
Niczym mgła jesienią, otula świat szarą zasłoną,
Zabiera kolory, zostawia jedynie monochromię emocji.

Echo kroków w pustym domu, jak przypomnienie,
Że czasem samotność głośniejsza niż tłum.
W oczach łzy, niczym perły, co spływają cicho,
Rysując na twarzy mapę niewypowiedzianych słów.

Smutek to rzeka, co w sercu swoje koryto drąży,
W jej nurtach wspomnienia, co nie dają spokoju.
To walka z cieniem, co za nami podąża,
Cichy towarzysz, co przychodzi bez zapowiedzi, bez wołania.

Ale w każdym smutku kryje się iskra nadziei,
Że po deszczu wzejdzie słońce, po burzy spokój nadejdzie.
W każdej łzie odbicie światła, w każdym westchnieniu szansa,
Że smutek, choć gościem niechcianym, nie zostanie na zawsze.